conditum
Latin
Étymologie
- (Nom commun 1) Substantivation du participe du verbe condo.
- (Nom commun 2) Substantivation du participe du verbe condio.
Nom commun 1
| Cas | Singulier | Pluriel | 
|---|---|---|
| Nominatif | conditum | condita | 
| Vocatif | conditum | condita | 
| Accusatif | conditum | condita | 
| Génitif | conditī | conditōrum | 
| Datif | conditō | conditīs | 
| Ablatif | conditō | conditīs | 
conditum \Prononciation ?\ neutre 2e déclinaison
Note : Employé régulièrement au pluriel
Nom commun 2
| Cas | Singulier | Pluriel | 
|---|---|---|
| Nominatif | conditum | condita | 
| Vocatif | conditum | condita | 
| Accusatif | conditum | condita | 
| Génitif | conditī | conditōrum | 
| Datif | conditō | conditīs | 
| Ablatif | conditō | conditīs | 
conditum \Prononciation ?\ neutre 2e déclinaison
Forme de verbe 1
conditum \Prononciation ?\
Forme de verbe 2
conditum \Prononciation ?\
Références
- « conditum », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage