concitatus
Latin
Étymologie
- Déverbal de concito, dérivé de concitatum, avec le suffixe -us, -us.
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | concitatŭs | concitatūs |
| Vocatif | concitatŭs | concitatūs |
| Accusatif | concitatum | concitatūs |
| Génitif | concitatūs | concitatuum |
| Datif | concitatūi ou concitatū |
concitatibus |
| Ablatif | concitatū | concitatibus |
concitatus \Prononciation ?\ masculin
Forme de verbe
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | concitatus | concitată | concitatum | concitatī | concitatae | concitată |
| Vocatif | concitate | concitată | concitatum | concitatī | concitatae | concitată |
| Accusatif | concitatum | concitatăm | concitatum | concitatōs | concitatās | concitată |
| Génitif | concitatī | concitatae | concitatī | concitatōrŭm | concitatārŭm | concitatōrŭm |
| Datif | concitatō | concitatae | concitatō | concitatīs | concitatīs | concitatīs |
| Ablatif | concitatō | concitatā | concitatō | concitatīs | concitatīs | concitatīs |
concitatus \Prononciation ?\
Références
- « concitatus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage