compos
Français
Forme de nom commun
| Singulier | Pluriel |
|---|---|
| compo | compos |
| \kɔ̃.po\ | |
compos \kɔ̃.po\ féminin
- Pluriel de compo.
Latin
Étymologie
Adjectif
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | compos | compos | compos | compotēs | compotēs | compotia |
| Vocatif | compos | compos | compos | compotēs | compotēs | compotia |
| Accusatif | compotem | compotem | compos | compotēs | compotēs | compotia |
| Génitif | compotis | compotis | compotis | compotium | compotium | compotium |
| Datif | compotī | compotī | compotī | compotibus | compotibus | compotibus |
| Ablatif | compotī | compotī | compotī | compotibus | compotibus | compotibus |
Nom commun
compos \Prononciation ?\ indéclinable
- Maitre.
tu mentis compos?
- es-tu dans ton bon sens ? (es-tu maitre de ton esprit ?)
compos (sui)
- maître de soi, qui a son bon sens.
compos animi (compos mentis).
- maître de soi, qui a son bon sens.
compos rationis
— (Cicéron)- doué de raison.
compos scientiâ
— (Cicéron)- qui possède un grand savoir.
Variantes
- compotis
Antonymes
Apparentés étymologiques
- compotens (« qui partage la puissance avec un autre »)
- compotĭo (« rendre possesseur »)
Références
- « compos », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage