communicatus
Latin
Étymologie
- Déverbal de communico, dérivé de communicatum, avec le suffixe -us, -us.
 
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel | 
|---|---|---|
| Nominatif | communicatŭs | communicatūs | 
| Vocatif | communicatŭs | communicatūs | 
| Accusatif | communicatum | communicatūs | 
| Génitif | communicatūs | communicatuum | 
| Datif | communicatūi ou communicatū  | 
communicatibus | 
| Ablatif | communicatū | communicatibus | 
communicatus \Prononciation ?\ masculin
- Participation à.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
 
 
Forme de verbe
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | communicatus | communicată | communicatum | communicatī | communicatae | communicată | 
| Vocatif | communicate | communicată | communicatum | communicatī | communicatae | communicată | 
| Accusatif | communicatum | communicatăm | communicatum | communicatōs | communicatās | communicată | 
| Génitif | communicatī | communicatae | communicatī | communicatōrŭm | communicatārŭm | communicatōrŭm | 
| Datif | communicatō | communicatae | communicatō | communicatīs | communicatīs | communicatīs | 
| Ablatif | communicatō | communicatā | communicatō | communicatīs | communicatīs | communicatīs | 
communicatus \Prononciation ?\
- Participe passé de communico.
 
Références
- « communicatus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage