cohortalinus
Latin
Étymologie
- Dérivé de cohortalis, avec le suffixe -inus.
Adjectif
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | cohortalinus | cohortalină | cohortalinum | cohortalinī | cohortalinae | cohortalină |
| Vocatif | cohortaline | cohortalină | cohortalinum | cohortalinī | cohortalinae | cohortalină |
| Accusatif | cohortalinum | cohortalinăm | cohortalinum | cohortalinōs | cohortalinās | cohortalină |
| Génitif | cohortalinī | cohortalinae | cohortalinī | cohortalinōrŭm | cohortalinārŭm | cohortalinōrŭm |
| Datif | cohortalinō | cohortalinae | cohortalinō | cohortalinīs | cohortalinīs | cohortalinīs |
| Ablatif | cohortalinō | cohortalinā | cohortalinō | cohortalinīs | cohortalinīs | cohortalinīs |
cohortalinus \Prononciation ?\
- Des cohortes prétoriennes.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
Références
- « cohortalinus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage