cinaedus
Latin
Étymologie
- Du grec ancien κίναιδος, kínaidos.
Adjectif
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | cinaedus | cinaedă | cinaedum | cinaedī | cinaedae | cinaedă |
| Vocatif | cinaede | cinaedă | cinaedum | cinaedī | cinaedae | cinaedă |
| Accusatif | cinaedum | cinaedăm | cinaedum | cinaedōs | cinaedās | cinaedă |
| Génitif | cinaedī | cinaedae | cinaedī | cinaedōrŭm | cinaedārŭm | cinaedōrŭm |
| Datif | cinaedō | cinaedae | cinaedō | cinaedīs | cinaedīs | cinaedīs |
| Ablatif | cinaedō | cinaedā | cinaedō | cinaedīs | cinaedīs | cinaedīs |
cinaedus \Prononciation ?\
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | cinaedus | cinaedī |
| Vocatif | cinaede | cinaedī |
| Accusatif | cinaedum | cinaedōs |
| Génitif | cinaedī | cinaedōrum |
| Datif | cinaedō | cinaedīs |
| Ablatif | cinaedō | cinaedīs |
cinaedus \Prononciation ?\ masculin
- (Sexualité) Efféminé, débauché, mignon.
"O, inquit, hominem acutum atque urbanitatis vernaculae fontem! Quid? Tu non intellexeras cinaedum embasicoetan vocari?"
— (Pétrone, Satyricon)- Ô l’habile homme ! répondit-elle en frappant doucement des mains ; la question est spirituelle ! Embasicète ne veut-il pas dire incube. Cela vous étonne ? — (traduction)
Dérivés
- cinaedicus
- cinaedulus
Apparentés étymologiques
Références
- « cinaedus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage
- « cinaedus », dans Charlton T. Lewis et Charles Short, A Latin Dictionary, Clarendon Press, Oxford, 1879 → consulter cet ouvrage