cibatus
Latin
Étymologie
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | cibatŭs | cibatūs |
| Vocatif | cibatŭs | cibatūs |
| Accusatif | cibatum | cibatūs |
| Génitif | cibatūs | cibatuum |
| Datif | cibatūi ou cibatū |
cibatibus |
| Ablatif | cibatū | cibatibus |
cibatus \Prononciation ?\ masculin
- Nourriture, aliments, vivres.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
Forme de verbe
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | cibatus | cibată | cibatum | cibatī | cibatae | cibată |
| Vocatif | cibate | cibată | cibatum | cibatī | cibatae | cibată |
| Accusatif | cibatum | cibatăm | cibatum | cibatōs | cibatās | cibată |
| Génitif | cibatī | cibatae | cibatī | cibatōrŭm | cibatārŭm | cibatōrŭm |
| Datif | cibatō | cibatae | cibatō | cibatīs | cibatīs | cibatīs |
| Ablatif | cibatō | cibatā | cibatō | cibatīs | cibatīs | cibatīs |
cibatus \Prononciation ?\
- Participe passé de cibo ou cibor.
Références
- « cibatus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage