carraca
Étymologie
- De l’arabe كراكة, karaka.
Nom commun
| Singulier | Pluriel | 
|---|---|
| carraca \kaˈrako̞\ | carracas \kaˈrako̞s\ | 
carraca [kaˈrako̞] (graphie normalisée) féminin
- (Marine) Caraque, sorte de navire.
Variantes
Dérivés
Prononciation
- languedocien : [kaˈrako̞], [kaˈʁako̞]
- provençal maritime et rhodanien : [kaˈʁako̞]
Références
- Frédéric Mistral, Lou Tresor dóu Félibrige ou Dictionnaire provençal-français embrassant les divers dialectes de la langue d’oc moderne, 1879
- Josiane Ubaud, Diccionari ortografic, gramatical e morfologic de l’occitan segon los parlars lengadocians, Trabucaire, 2011, ISBN 978-2-84974-125-2
- (oc) Joan de Cantalausa, Diccionari General Occitan a partir dels parlars lengadocians, 2002, ISBN 2-912293-04-9, C.A.O.C. → consulter cet ouvrage