canitge
Étymologie
Nom commun
| Singulier | Pluriel |
|---|---|
| canitge \kaˈnid͡ʒe\ |
canitges \kaˈnid͡ʒes\ |
canitge [kaˈnid͡ʒe] (graphie normalisée) masculin
- Odeur de chien, faguenas.
Vocabulaire apparenté par le sens
- merinjàs
Prononciation
- languedocien : [kaˈnid͡ʒe]
- provençal maritime : [kaˈnyd͡ʒi]
Références
- Frédéric Mistral, Lou Tresor dóu Félibrige ou Dictionnaire provençal-français embrassant les divers dialectes de la langue d’oc moderne, 1879
- Josiane Ubaud, Diccionari ortografic, gramatical e morfologic de l’occitan segon los parlars lengadocians, Trabucaire, 2011, ISBN 978-2-84974-125-2
- (oc) Joan de Cantalausa, Diccionari General Occitan a partir dels parlars lengadocians, 2002, ISBN 2-912293-04-9, C.A.O.C. → consulter cet ouvrage