canapè
Français
Forme de verbe
canapè \ka.na.pɛ\ (orthographe rectifiée de 1990)
- Première personne du singulier du présent de l’indicatif et de l’imparfait du subjonctif du verbe canaper, lors de la postposition du pronom.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
Variantes orthographiques
Notes
- Pour plus d’information sur la postposition du sujet je, consulter l’Annexe de grammaire française
Catalan
Étymologie
- Du français canapé.
Nom commun
canapè masculin
- Canapé (meuble et mets culinaire).
Prononciation
- Barcelone (Espagne) : écouter « canapè [Prononciation ?] »
Étymologie
- Du français canapé.
Nom commun
| Singulier | Pluriel |
|---|---|
| canapè \kanaˈpɛ\ |
canapès \kanaˈpɛs\ |
canapè [kanaˈpɛ] (graphie normalisée) masculin
- (Mobilier) Canapé.
Vocabulaire apparenté par le sens
Prononciation
- France (Béarn) : écouter « canapè [Prononciation ?] »
Références
- (oc) Joan de Cantalausa, Diccionari General Occitan a partir dels parlars lengadocians, 2002, ISBN 2-912293-04-9, C.A.O.C. → consulter cet ouvrage
- Frédéric Mistral, Lou Tresor dóu Félibrige ou Dictionnaire provençal-français embrassant les divers dialectes de la langue d’oc moderne, 1879
- Josiane Ubaud, Diccionari ortografic, gramatical e morfologic de l’occitan segon los parlars lengadocians, Trabucaire, 2011, ISBN 978-2-84974-125-2