bida
: bída
Français
Forme de verbe
| Voir la conjugaison du verbe bider | ||
|---|---|---|
| Indicatif | ||
| Passé simple | ||
| il/elle/on bida | ||
bida \bi.da\
- Troisième personne du singulier du passé simple de bider.
Anagrammes
→ Modifier la liste d’anagrammes
Étymologie
- Du portugais vida.
Nom commun
bida \Prononciation ?\
- Vie.
Références
- Nicolas Quint, Dictionnaire cap-verdien - français, L'Harmattan, mai 2000, ISBN 273848090X, page xxv
Étymologie
- De l’espagnol vida.
Nom commun
bida féminin
- Vie.
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | bida | bidy |
| Vocatif | bido | bidy |
| Accusatif | bidę | bidy |
| Génitif | bidy | bid |
| Locatif | bidzie | bidach |
| Datif | bidzie | bidom |
| Instrumental | bidą | bidami |
bida \Prononciation ?\ féminin
Prononciation
- Będzin (Pologne) : écouter « bida [Prononciation ?] »
Étymologie
- Du vieux norrois bíða (« attendre »).
Verbe
| Conjugaison de bida | Actif | Passif |
|---|---|---|
| Infinitif | bida | bidas |
| Présent | bidar | bidas |
| Prétérit | bidade | bidades |
| Supin | bidat | bidats |
| Participe présent | bidande | — |
| Participe passé | — | — |
| Impératif | bida | — |
bida \Prononciation ?\
Synonymes
Références
- Thekla Hammar, Svensk-fransk ordbok, 1936, 1re édition → consulter cet ouvrage (94)