beatificus

Latin

Étymologie

Dérivé de beatus, avec le suffixe -ficus.

Adjectif

Cas Singulier Pluriel
Masculin Féminin Neutre Masculin Féminin Neutre
Nominatif beatificus beatifică beatificum beatificī beatificae beatifică
Vocatif beatifice beatifică beatificum beatificī beatificae beatifică
Accusatif beatificum beatificăm beatificum beatificōs beatificās beatifică
Génitif beatificī beatificae beatificī beatificōrŭm beatificārŭm beatificōrŭm
Datif beatificō beatificae beatificō beatificīs beatificīs beatificīs
Ablatif beatificō beatificā beatificō beatificīs beatificīs beatificīs

beatificus \Prononciation ?\

  1. Qui rend heureux.
    • Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)

Références