atrantolit

Étymologie

Participe passé de s’atrantolir.

Adjectif

Nombre Singulier Pluriel
Masculin atrantolit
\a.tɾan.tu.ˈlit\
atrantolits
\a.tɾan.tu.ˈlit͡s\
Féminin atrantolida
\a.tɾan.tu.ˈli.ðo̞\
atrantolidas
\a.tɾan.tu.ˈli.ðo̞s\

atrantolit \a.tɾan.tu.ˈlit\ (graphie normalisée)

  1. Cassé de vieillesse, chancelant.
    • Una vesina anèt prompte sonar la Cotilhana vièlha, una menina tota atrantolida que sabiá reculhir los novèlnascuts.  (Jean Boudou, Contes dels Balssàs, 1653 [1])
      Une voisine alla rapidement appeler la vieille Cotilhane, une grand-mère toute cassée qui savait recueillir les nouveau-nés.
    • E foguèt un paure vièlh tot atrantolit que los gendarmas arrestèron sul ser, un paure vièlh que repapiava e que lor voliá descapar per s'anar getar dins Viaur.  (Jean Boudou, Contes de Viaur, 1652 [1])
      Et se fut un pauvre vieux tout cassé que les gendarmes arrêtèrent sur le soir, un pauvre vieux qui perdait la tête et qui voulait leur échapper per aller se jeter dans le Viaur.

Synonymes

  • cruissit
  • acarcavelit
  • atransit

Références