afero
Espéranto
Étymologie
- (1887) Attesté dans Unua Libro de Louis-Lazare Zamenhof. De l’anglais affair et du français affaire. Composé de la racine afer (« affaire ») et de la finale -o (substantif).
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | afero \a.ˈfe.ro\ |
aferoj \a.ˈfe.roj\ |
| Accusatif | aferon \a.ˈfe.ron\ |
aferojn \a.ˈfe.rojn\ |
afero \a.ˈfe.ro\ mot-racine UV
- Affaire, chose, cause.
Vi aranĝos la aferojn tiamaniere ke vi donu al li kontentigon.
— (Louis de Beaufront, Commentaire sur la grammaire de la Langue Internationale "Esperanto", 1900)- Vous arrangerez les choses de façon à lui donner satisfaction.
Prononciation
- (Région à préciser) : écouter « afero [a.ˈfe.ɾo] »
- Pays-Bas (partie continentale) (Wijchen) : écouter « afero [Prononciation ?] »
- France (Toulouse) : écouter « afero [Prononciation ?] »
- France : écouter « afero [Prononciation ?] »
- Białystok (Pologne) : écouter « afero [Prononciation ?] » (bon niveau)
Voir aussi
- afero sur l’encyclopédie Wikipédia (en espéranto)
Références
Bibliographie
- E. Grosjean-Maupin, Plena Vortaro de Esperanto, SAT, Parizo, 1934 (selon Retavortaro)
- afero sur le site Plena Ilustrita Vortaro de Esperanto (PIV)
- afero sur le site Reta-vortaro.de (RV)
- Racine(s) ou affixe(s) "afer-", "-o" présents dans le dictionnaire des racines « Universala Vortaro » (R1 de l’Akademio de Esperanto).
Étymologie
- De l’espéranto.
Nom commun
| Singulier | Pluriel |
|---|---|
| afero \Prononciation ?\ |
aferi \Prononciation ?\ |
afero \a.ˈfɛ.rɔ\
Forme de nom commun
afero féminin
- Vocatif singulier de afera.
Forme de nom commun
afero \Prononciation ?\