afabilitat
Étymologie
- Du latin affabilitatem, accusatif de affabilitas.
Nom commun
afabilitat féminin
Références
- François Raynouard, Lexique roman ou Dictionnaire de la langue des troubadours, comparée avec les autres langues de l’Europe latine, 1838–1844 → consulter cet ouvrage
Catalan
Étymologie
- Du latin affabilitatem, accusatif de affabilitas.
Nom commun
| Singulier | Pluriel |
|---|---|
| afabilitat \Prononciation ?\ |
afabilitats \Prononciation ?\ |
afabilitat [Prononciation ?] féminin
Prononciation
- Barcelone (Espagne) : écouter « afabilitat [Prononciation ?] »
Étymologie
- Du latin affabilitatem, accusatif de affabilitas.
Nom commun
| Singulier | Pluriel |
|---|---|
| afabilitat \afaβiliˈtat\ |
afabilitats \afaβiliˈtat͡s\ |
afabilitat \afaβiliˈtat\ (graphie normalisée) féminin
Synonymes
Prononciation
- languedocien : [afabiliˈtat]
- provençal (dont niçois) : [afabiliˈta]
Références
- Congrès permanent de la lenga occitana, 20 dictionnaires occitans en ligne, XIX - XX s → consulter cet ouvrage
- (oc) Joan de Cantalausa, Diccionari General Occitan a partir dels parlars lengadocians, 2002, ISBN 2-912293-04-9, C.A.O.C. → consulter cet ouvrage
- Christian Laux, Dictionnaire occitan-français (Laux), Institut d’Estudis Occitans, 2001 → consulter en ligne
- Josiane Ubaud, Diccionari ortografic, gramatical e morfologic de l’occitan segon los parlars lengadocians, Trabucaire, 2011, ISBN 978-2-84974-125-2
- Georges Castellana, Dictionnaire niçois-français, Serre, Nice, 1952