aet
Forme de verbe
aet \ˈɛːt\
- Participe passé du verbe mont/monet.
Da belecʼh emaint-i aet hor barzhed yaouank ?
— (Tudual Huon, Dav mont gant red ar vuhez in Ar chalboter huñvreoù, Éditions Al Liamm, 1979, page 116)- Où sont partis nos jeunes poètes ?
- Troisième personne du singulier de l’impératif du verbe mont/monet.
- « Aet unan bennak, » emezañ, « war e arbenn da cʼhouzout piv eo. » — (Ar Mabinogion, traduit par Abeozen, Mouladurioù Hor Yezh, 1991, page 21)
- « Que quelqu’un aille, » dit-il, « à sa rencontre pour savoir qui c’est. »
- « Aet unan bennak, » emezañ, « war e arbenn da cʼhouzout piv eo. » — (Ar Mabinogion, traduit par Abeozen, Mouladurioù Hor Yezh, 1991, page 21)
Anagrammes
Étymologie
- Étymologie manquante ou incomplète. Si vous la connaissez, vous pouvez l’ajouter en cliquant ici.
Forme de verbe
aet \Prononciation ?\ (graphie ABCD)
- Troisième personne du singulier du subjonctif présent du verbe avair.
Variantes
Prononciation
Références
- Régis Auffray, Chapè Chapiao, Rue des Scribes, page 131 et 140
- Régis Auffray, Le petit Matao, Rue des Scribes, 2007, ISBN 978-2-906064-64-5, page 75