admonitus
Latin
Étymologie
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel | 
|---|---|---|
| Nominatif | admonitŭs | admonitūs | 
| Vocatif | admonitŭs | admonitūs | 
| Accusatif | admonitum | admonitūs | 
| Génitif | admonitūs | admonituum | 
| Datif | admonitūi ou admonitū | admonitibus | 
| Ablatif | admonitū | admonitibus | 
admonitus \Prononciation ?\ masculin
- Rappel, conseil.
- admonitu istius. - sur son conseil.
 
 
- Paroles d'encouragement.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
 
Notes
- Toujours usité à l'ablatif, sauf chez quelques rares auteurs.
Apparentés étymologiques
Forme de verbe
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | admonitus | admonită | admonitum | admonitī | admonitae | admonită | 
| Vocatif | admonite | admonită | admonitum | admonitī | admonitae | admonită | 
| Accusatif | admonitum | admonităm | admonitum | admonitōs | admonitās | admonită | 
| Génitif | admonitī | admonitae | admonitī | admonitōrŭm | admonitārŭm | admonitōrŭm | 
| Datif | admonitō | admonitae | admonitō | admonitīs | admonitīs | admonitīs | 
| Ablatif | admonitō | admonitā | admonitō | admonitīs | admonitīs | admonitīs | 
admonitus \Prononciation ?\
- Participe passé de admoneo.
Références
- « admonitus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 (page 49)