admonitus

Latin

Étymologie

Déverbal de admoneo remettre en mémoire »), dérivé de admonitum, avec le suffixe -us, -us.

Nom commun

Cas Singulier Pluriel
Nominatif admonitŭs admonitūs
Vocatif admonitŭs admonitūs
Accusatif admonitum admonitūs
Génitif admonitūs admonituum
Datif admonitūi
ou admonitū
admonitibus
Ablatif admonitū admonitibus

admonitus \Prononciation ?\ masculin

  1. Rappel, conseil.
    • admonitu istius.
      sur son conseil.
  2. Paroles d'encouragement.
    • Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)

Notes

Toujours usité à l'ablatif, sauf chez quelques rares auteurs.

Apparentés étymologiques

Forme de verbe

Cas Singulier Pluriel
Masculin Féminin Neutre Masculin Féminin Neutre
Nominatif admonitus admonită admonitum admonitī admonitae admonită
Vocatif admonite admonită admonitum admonitī admonitae admonită
Accusatif admonitum admonităm admonitum admonitōs admonitās admonită
Génitif admonitī admonitae admonitī admonitōrŭm admonitārŭm admonitōrŭm
Datif admonitō admonitae admonitō admonitīs admonitīs admonitīs
Ablatif admonitō admonitā admonitō admonitīs admonitīs admonitīs

admonitus \Prononciation ?\

  1. Participe passé de admoneo.

Références

  • « admonitus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 (page 49)