adjutus
Latin
Étymologie
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | adjutŭs | adjutūs |
| Vocatif | adjutŭs | adjutūs |
| Accusatif | adjutum | adjutūs |
| Génitif | adjutūs | adjutuum |
| Datif | adjutūi ou adjutū |
adjutibus |
| Ablatif | adjutū | adjutibus |
adjutŭs \Prononciation ?\ masculin 4e déclinaison
Forme de verbe
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | adjutus | adjută | adjutum | adjutī | adjutae | adjută |
| Vocatif | adjute | adjută | adjutum | adjutī | adjutae | adjută |
| Accusatif | adjutum | adjutăm | adjutum | adjutōs | adjutās | adjută |
| Génitif | adjutī | adjutae | adjutī | adjutōrŭm | adjutārŭm | adjutōrŭm |
| Datif | adjutō | adjutae | adjutō | adjutīs | adjutīs | adjutīs |
| Ablatif | adjutō | adjutā | adjutō | adjutīs | adjutīs | adjutīs |
adjutus \Prononciation ?\
- Participe passé de adjuvo.
Variantes
- adiutus Le ‹ j ›, absent du latin classique, traduit le ‹ i › devant une voyelle dans la tradition scholastique française. Cf. « j en latin ».