a-enep din
Forme de locution prépositive
| Personne | Forme 1 | Forme 2 |
|---|---|---|
| 1re du sing. | em enep | a-enep din |
| 2e du sing. | ez enep | a-enep dit |
| 3e masc. du sing. | en e enep | a-enep dezhañ |
| 3e fém. du sing. | en he enep | a-enep dezhi |
| 1re du plur. | en hon enep | a-enep dimp ou a-enep deomp |
| 2e du plur. | en hocʼh enep | a-enep deocʼh |
| 3e du plur. | en o enep | a-enep dezho ou a-enep dezhe |
| Impersonnel | en enep | a-enep deor |
a-enep din \a ˌẽ.nɛp ˈdĩːn\
- Première personne du singulier de la préposition a-enep.
Ha setu m’emaout bremañ a-enep din, te ivez ! An holl a-enep din amañ, evel boaz.
— (Fant. R. Meavenn, Ar vamm, in Al Liamm, no 9, juillet-août 1948, page 59)- Et voila que tu es contre moi, toi aussi ! Tous contre moi ici, comme d’habitude.