Surrentum
Latin
Étymologie
Nom propre
| Cas | Singulier |
|---|---|
| Nominatif | Surrentum |
| Vocatif | Surrentum |
| Accusatif | Surrentum |
| Génitif | Surrentī |
| Datif | Surrentō |
| Ablatif | Surrentō
|
Surrentum \Prononciation ?\ neutre
- (Géographie) Sorrente.
litore autem Neapolis, Chalcidensium et ipsa, Parthenope a tumulo Sirenis appellata, Herculaneum, Pompei haud procul spectato monte Vesuvio, adluente vero Sarno amne, ager Nucerinus et VIIII p. a mari ipsa Nuceria, Surrentum cum promunturio Minervae, Sirenum quondam sede. navigatio a Cerceis II de LXXX patet. regio ea a Tiberi prima Italiae servatur ex discriptione Augusti.
— (Pline l'Ancien, Naturalis Historia)- … Sorrente avec le promontoire de Minerve, jadis le séjour des sirènes…
Gentilés et adjectifs correspondants
- Surrentinus
Voir aussi
- Surrentum sur l’encyclopédie Wikipédia (en latin)
Références
- « Surrentum », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage
- « Surrentum », dans Charlton T. Lewis et Charles Short, A Latin Dictionary, Clarendon Press, Oxford, 1879 → consulter cet ouvrage
- ↑ Paola Zancani Montuoro, Συρρεντόν Surrentum-Sorrento, in AIΩN – Annali dell'Università degli Studi di Napoli “L'Orientale”. Rivista del Dipartimento del mondo classico. Sezione Linguistica, no 6, 1984, pp. 313-320