Polemo
 : polémo-
Latin
Étymologie
- Du grec ancien Πολέμων, Polémôn.
Nom propre
| Cas | Singulier | 
|---|---|
| Nominatif | Polemo | 
| Vocatif | Polemo | 
| Accusatif | Polemonem | 
| Génitif | Polemonis | 
| Datif | Polemonī | 
| Ablatif | Polemonĕ 
 | 
Polemo \Prononciation ?\ masculin
- Polémon, nom de plusieurs personnes dont :
- Polémon d'Athènes, philosophe platonicien.
- Reliqui sunt Peripatetici et Academici; quamquam Academicorum nomen est unum, sententiae duae; nam Speusippus Platonis sororis filius et Xenocrates, qui Platonem audierat, et qui Xenocratem Polemo et Crantor, nihil ab Aristotele, qui una audierat Platonem, magno opere dissensit; copia fortasse et varietate dicendi pares non fuerunt: Arcesilas primum, qui Polemonem audierat, ex variis Platonis libris sermonibusque Socraticis hoc maxime adripuit, nihil esse certi quod aut sensibus aut animo percipi possit; quem ferunt eximio quodam usum lepore dicendi aspernatum esse omne animi sensusque iudicium primumque instituisse - quamquam id fuit Socraticum maxime - non quid ipse sentiret ostendere, sed contra id, quod quisque se sentire dixisset, disputare. — (Cicéron, De oratore)
 
 - La traduction en français de l’exemple manque. (Ajouter)
 
 
- Polémon d'Athènes, philosophe platonicien.
Apparentés étymologiques
- Polemoneus
- Polemoniacus
- Polemonium
Voir aussi
- Polémon sur l’encyclopédie Wikipédia
Références
- « Polemo », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage
- « Polemo », dans Charlton T. Lewis et Charles Short, A Latin Dictionary, Clarendon Press, Oxford, 1879 → consulter cet ouvrage