Oceanus
 : oceanus
Latin
Étymologie
- Du grec ancien Ὠκεανός, Ōkeanós (« Océan »).
Nom propre
| Cas | Singulier | 
|---|---|
| Nominatif | Oceanus | 
| Vocatif | Oceane | 
| Accusatif | Oceanum | 
| Génitif | Oceanī | 
| Datif | Oceanō | 
| Ablatif | Oceanō 
 | 
Ōceanus masculin singulier
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel | 
|---|---|---|
| Nominatif | Oceanus | Oceanī | 
| Vocatif | Oceane | Oceanī | 
| Accusatif | Oceanum | Oceanōs | 
| Génitif | Oceanī | Oceanōrum | 
| Datif | Oceanō | Oceanīs | 
| Ablatif | Oceanō | Oceanīs | 
Ōceanus masculin
- (Géographie) Océan, mer. (Absolument) Atlantique.
- (Emploi adjectival) mare Oceanum. - l’Océan Atlantique.
 
- fretum nostri maris et Oceani. - détroit de Gibraltar.
 
 
- (Emploi adjectival) 
Synonymes
Hyponymes
- Oceanus Atlanticus (« océan Atlantique »)
- Oceanus Arcticus (« océan Arctique »)
- Oceanus Britannicus, Oceanus Fresonicus (« mer du Nord »)
- Oceanus Indicus (« océan Indien »)
- Oceanus Pacificus (« océan Pacifique »)
Dérivés dans d’autres langues
Prononciation
- \oːˈke.a.nus\, [oːˈkeänʊs̠] (Classique)
- \oˈt͡ʃe.a.nus\, [ɔˈt͡ʃɛːänus] (Ecclésiastique)
Voir aussi
- Oceanus sur l’encyclopédie Wikipédia (en latin)
Références
- « Oceanus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage