Francus
Latin
Étymologie
- Inconnue, potentiellement du vieux-francique Frank.
Adjectif
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | Francus | Francă | Francum | Francī | Francae | Francă |
| Vocatif | France | Francă | Francum | Francī | Francae | Francă |
| Accusatif | Francum | Francăm | Francum | Francōs | Francās | Francă |
| Génitif | Francī | Francae | Francī | Francōrŭm | Francārŭm | Francōrŭm |
| Datif | Francō | Francae | Francō | Francīs | Francīs | Francīs |
| Ablatif | Francō | Francā | Francō | Francīs | Francīs | Francīs |
Francus \ˈfɾaŋ.kus\
- Des Francs, relatif aux Francs.
Franca lingua
— (Hier. Vit. Hilar. 22)- la langue des Francs.
- Des Français, relatif aux Francais.
- Dans ce traité, le monarque anglais n’appelait Jean que rex francus, roi français, et s’intitulait lui-même rex Francorum, roi des Français — (Louis Pierre Anquetil, Histoire de France, 1850 → lire en ligne)
Dérivés
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | Francus | Francī |
| Vocatif | France | Francī |
| Accusatif | Francum | Francōs |
| Génitif | Francī | Francōrum |
| Datif | Francō | Francīs |
| Ablatif | Francō | Francīs |
Francus \ˈfɾaŋ.kus\ masculin
Synonymes
Références
- « Francus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 (page 685)