Fortuna
: fortuna
Français
Étymologie
- Du latin Fortuna (« déesse de la fortune »).
Nom propre 1
| Nom propre |
|---|
| Fortuna \Prononciation ?\ |
Fortuna \Prononciation ?\
Traductions
Nom propre 2
Fortuna \fɔʁ.ty.na\ féminin singulier
Anagrammes
→ Modifier la liste d’anagrammes
Voir aussi
Références
- « Fortuna », dans Émile Littré, Dictionnaire de la langue française, 1872–1877 → consulter cet ouvrage
Latin
Étymologie
- De fortuna.
Nom propre
| Cas | Singulier |
|---|---|
| Nominatif | Fortună |
| Vocatif | Fortună |
| Accusatif | Fortunăm |
| Génitif | Fortunae |
| Datif | Fortunae |
| Ablatif | Fortunā
|
Fortuna \Prononciation ?\ féminin
Références
- « Fortuna », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage
Étymologie
- Du latin Fortuna.
Prénom
| Cas | Singulier | Duel | Pluriel |
|---|---|---|---|
| Nominatif | Fortuna | Fortuni | Fortune |
| Accusatif | Fortuno | Fortuni | Fortune |
| Génitif | Fortune | Fortun | Fortun |
| Datif | Fortuni | Fortunama | Fortunam |
| Instrumental | Fortuno | Fortunama | Fortunami |
| Locatif | Fortuni | Fortunah | Fortunah |
Fortuna \Prononciation ?\ féminin
- (Mythologie) Fortune.
Étymologie
- Du latin Fortuna.
Nom propre
| Cas | Singulier |
|---|---|
| Nominatif | Fortuna |
| Génitif | Fortuny |
| Datif | Fortuně |
| Accusatif | Fortunu |
| Vocatif | Fortuno |
| Locatif | Fortuně |
| Instrumental | Fortunou |
Fortuna \Prononciation ?\ féminin
Synonymes
- Štěstěna
Apparentés étymologiques
Voir aussi
- Fortuna sur l’encyclopédie Wikipédia (en tchèque)