Cupido
Ancien français
Étymologie
- (c. 1160) Dans le Roman d’Eneas. Emprunt au latin.
Nom propre
Cupido *\Prononciation ?\
Latin
Étymologie
- Antonomase de cupido (« désir »), c’est proprement un attribut de Vénus, mater Cupidinum [1], que l’on traduira, au choix par « [déesse-]mère des désirs, des amours » ou « mère de Cupidon ».
Nom propre
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | Cupido | Cupidinēs |
| Vocatif | Cupido | Cupidinēs |
| Accusatif | Cupidinem | Cupidinēs |
| Génitif | Cupidinis | Cupidinum |
| Datif | Cupidinī | Cupidinibus |
| Ablatif | Cupidinĕ | Cupidinibus |
Cupīdō masculin
- (Religion) Cupidon.
quo ex genere Cupidinis et Voluptatis et Lubentinae Veneris vocabula consecrata sunt.
— (Cicéron, De natura, II, 61)- La traduction en français de l’exemple manque. (Ajouter)
Cupido pinnatus.
— (Apulée, Metamorphoses, III)- Cupidon ailé.
Synonymes
Prononciation
- \kuˈpiː.doː\, [kʊˈpiːd̪oː] (Classique)
- \kuˈpi.do\, [kuˈpiːd̪o] (Ecclésiastique)
Voir aussi
- Cupido sur l’encyclopédie Wikipédia (en latin)
Références
- « Cupido », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 (page 454)
- « Cupido », dans Charlton T. Lewis et Charles Short, A Latin Dictionary, Clarendon Press, Oxford, 1879 → consulter cet ouvrage
- [1] Horace, Carmina, I, 19