Ctesiphon
Latin
Étymologie
- Du grec ancien Κτεσιφῶν, Ktesiphỗn.
Nom propre 1
| Cas | Singulier | 
|---|---|
| Nominatif | Ctesiphon | 
| Vocatif | Ctesiphon | 
| Accusatif | Ctesiphontem | 
| Génitif | Ctesiphontis | 
| Datif | Ctesiphontī | 
| Ablatif | Ctesiphontĕ 
 | 
Ctesiphon \Prononciation ?\ féminin
- Ctésiphon, capitale de l’empire parthe.
- postea recipit ex Media Choaspen atque, ut diximus, inter Seleuciam et Ctesiphontem vectus in lacus Chaldaicos se fundit eosque LXII p. amplitudine implet; mox vasto alveo profusus dextra Characis oppidi infertur mari Persico X p. ore. inter duorum amnium ostia XXV p. fuere, ut alii tradunt, VII, utroque navigabili. sed longo tempore Euphraten praeclusere Orcheni et accolae agros rigantes, nec nisi per Tigrim defertur in mare. — (Pline, Naturalis Historia, VI, 130)- La traduction en français de l’exemple manque. (Ajouter)
 
 
Nom propre
| Cas | Singulier | 
|---|---|
| Nominatif | Ctesiphon | 
| Vocatif | Ctesiphon | 
| Accusatif | Ctesiphontem | 
| Génitif | Ctesiphontis | 
| Datif | Ctesiphontī | 
| Ablatif | Ctesiphontĕ 
 | 
Ctesiphon \Prononciation ?\ masculin
- Ctésiphon, orateur athénien du temps d’Alexandre le Grand, et de Démosthène.
Apparentés étymologiques
- Ctesipho
Voir aussi
- Ctesiphon sur l’encyclopédie Wikipédia (en latin)
Références
- « Ctesiphon », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage
- « Ctesiphon », dans Charlton T. Lewis et Charles Short, A Latin Dictionary, Clarendon Press, Oxford, 1879 → consulter cet ouvrage