ὁλόκληρος

Voir aussi : ολόκληρος

Grec ancien

Étymologie

Mot composé de ὅλος, hólos et de κλῆρος, klêros.

Adjectif

cas singulier
masculin féminin neutre
nominatif ὁλόϰληρος ὁλόϰληρος ὁλόϰληρον
vocatif ὁλόϰληρε ὁλόϰληρε ὁλόϰληρον
accusatif ὁλόϰληρον ὁλόϰληρον ὁλόϰληρον
génitif ὁλοϰλήρου ὁλοϰλήρου ὁλοϰλήρου
datif ὁλοϰλήρῳ ὁλοϰλήρῳ ὁλοϰλήρῳ
cas duel
masculin féminin neutre
nominatif ὁλοϰλήρω ὁλοϰλήρω ὁλοϰλήρω
vocatif ὁλοϰλήρω ὁλοϰλήρω ὁλοϰλήρω
accusatif ὁλοϰλήρω ὁλοϰλήρω ὁλοϰλήρω
génitif ὁλοϰλήροιν ὁλοϰλήροιν ὁλοϰλήροιν
datif ὁλοϰλήροιν ὁλοϰλήροιν ὁλοϰλήροιν
cas pluriel
masculin féminin neutre
nominatif ὁλόϰληροι ὁλόϰληροι ὁλόϰληρα
vocatif ὁλόϰληροι ὁλόϰληροι ὁλόϰληρα
accusatif ὁλοϰλήρους ὁλοϰλήρους ὁλόϰληρα
génitif ὁλοϰλήρων ὁλοϰλήρων ὁλοϰλήρων
datif ὁλοϰλήροις ὁλοϰλήροις ὁλοϰλήροις

ὁλόκληρος, holoklêros

  1. Qui forme un tout, entier, intact, complet, parfait.

Dérivés

  • ὁλοκληρέω (être sain, en bonne santé)
  • ὁλοκληρία (complétude)
  • ὁλοκλήρωσις (rétablissement)

Références

  • Anatole Bailly, Abrégé du dictionnaire grec-français, Hachette, 1901
Cet article est issu de Wiktionnaire. Sauf mention contraire, le texte est disponible sous Creative Commons Attribution-Share Alike 4.0. Des conditions supplémentaires peuvent s’appliquer aux fichiers multimédias.