Ἠώς
Grec ancien
Étymologie
- De ἠώς, ēṓs (« aurore »), par antonomase.
Nom propre
| Cas | Singulier | |
|---|---|---|
| Nominatif | ἡ | Ἠώς |
| Vocatif | Ἠώς | |
| Accusatif | τὴν | Ἠῶ – Ἠοῦν |
| Génitif | τῆς | Ἠοῦς |
| Datif | τῇ | Ἠοῖ |
Ἠώς, Ēṓs féminin singulier
- (Divinité) Éos, l’aurore personnifiée.
ἦμος δ’ ἠριγένεια φάνη ῥοδοδάκτυλος Ἠώς
— (Homère, L’Iliade I.477)- …l’Aurore aux doigts de rose…
Variantes
- Αὔως (Éolien)
- Ἀώς (Dorien)
- Ἕως (Attique)