Ἀριστοτέλης
Grec ancien
Étymologie
Nom propre
| Cas | Singulier | |
|---|---|---|
| Nominatif | ὁ | Ἀριστοτέλης | 
| Vocatif | Ἀριστότελες | |
| Accusatif | τὸν | Ἀριστοτέλη | 
| Génitif | τοῦ | Ἀριστοτέλους | 
| Datif | τῷ | Ἀριστοτέλει | 
Ἀριστοτέλης, Aristotélēs masculin
Dérivés dans d’autres langues
- Grec : Αριστοτέλης
 - Latin : Aristoteles
 
Prononciation
- *\a.ris.to.té.lɛːs\ (Attique (Ve siècle av. J.-C.))
 - *\a.ris.toˈte.le̝s\ (Koinè, Égypte (Ier siècle))
 - *\a.ris.toˈte.lis\ (Koinè (IVe siècle))
 - *\a.ris.toˈte.lis\ (Byzance (Xe siècle))
 - *\a.ris.toˈte.lis\ (Constantinople (XVe siècle))