чинъ
Étymologie
- Du proto-slave *činъ, issu de l’indo-européen *kʷei- [1] qui donne aussi le grec ancien ποιέω, poiéô (« faire »).
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel | Duel |
|---|---|---|---|
| Nominatif | чинъ | чиновє | чины |
| Génitif | чиноу | чиновъ | чиновоу |
| Datif | чинови | чиномъ | чинъма |
| Accusatif | чинъ | чины | чины |
| Instrumental | чинъми | чинъми | чинъма |
| Locatif | чиноу | чинохъ | чиновоу |
| Vocatif | чиноу | чиновє | чины |
чинъ (činŭ) masculin
Dérivés dans d’autres langues
Références
- Nikolaos H. Trunte, Словѣньскъи ѩзыкъ, Ein praktisches Lehrbuch des Kirchenslavischen. Band I : Altkirchenslavisch, Verlag Otto Sagner, Munich, 2003
- [1] Julius Pokorny, Indogermanisches etymologisches Wörterbuch, 1959 → consulter cet ouvrage