фонема
Étymologie
- Du grec ancien φώνημα, phốnêma (« son »).
Nom commun
| Singulier | Forme de base | фонема | 
|---|---|---|
| Forme articulée | фонемата | |
| Pluriel | Forme de base | фонеми | 
| Forme articulée | фонемите | 
фонема, fonema \Prononciation ?\ féminin
- (Linguistique) Phonème.
Russe
Étymologie
- Du grec ancien φώνημα, phốnêma (« son »).
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel | 
|---|---|---|
| Nominatif | фоне́ма | фоне́мы | 
| Génitif | фоне́мы | фоне́м | 
| Datif | фоне́ме | фоне́мам | 
| Accusatif | фоне́му | фоне́мы | 
| Instrumental | фоне́мой фоне́мою | фоне́мами | 
| Prépositionnel | фоне́ме | фоне́мах | 
| Nom de type 1a selon Zaliznyak | ||
фоне́ма, fonéma \Prononciation ?\ féminin
- (Linguistique) Phonème.
Prononciation
- (Région à préciser) : écouter « фонема [Prononciation ?] »