φυγή
Étymologie
- Du grec ancien φυγή, phugê (« fuite »).
 
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel | ||
|---|---|---|---|---|
| Nominatif | η | φυγή | οι | φυγές | 
| Génitif | της | φυγής | των | φυγών | 
| Accusatif | τη(ν) | φυγή | τις | φυγές | 
| Vocatif | φυγή | φυγές | ||
φυγή, fiyí \fi.ˈʝi\ féminin
Grec ancien
Étymologie
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel | Duel | |||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominatif | ἡ | φυγή | αἱ | φυγαί | τὼ | φυγά | 
| Vocatif | φυγή | φυγαί | φυγά | |||
| Accusatif | τὴν | φυγήν | τὰς | φυγάς | τὼ | φυγά | 
| Génitif | τῆς | φυγῆς | τῶν | φυγῶν | τοῖν | φυγαῖν | 
| Datif | τῇ | φυγῇ | ταῖς | φυγαῖς | τοῖν | φυγαῖν | 
φυγή, phugê *\pʰʉ.ˈɡɛː\ féminin
- Fuite.
 - Lieu de refuge, retraite.
 - Bannissement.
 
Références
- Anatole Bailly, Abrégé du dictionnaire grec-français, Hachette, 1901
 - « φυγή », dans Henry Liddell, Robert Scott, An Intermediate Greek–English Lexicon, Harper & Brothers, New York, 1889 → consulter cet ouvrage