φονικός
Étymologie
- Du grec ancien φονικός, phonikós.
Adjectif
| cas | singulier | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| masculin | féminin | neutre | ||||
| nominatif | φονικός | φονική | φονικό | |||
| génitif | φονικού | φονικής | φονικού | |||
| accusatif | φονικό | φονική | φονικό | |||
| vocatif | φονικέ | φονική | φονικό | |||
| cas | pluriel | |||||
| masculin | féminin | neutre | ||||
| nominatif | φονικοί | φονικές | φονικά | |||
| génitif | φονικών | φονικών | φονικών | |||
| accusatif | φονικούς | φονικές | φονικά | |||
| vocatif | φονικοί | φονικές | φονικά | |||
φονικός (fonikós) \fɔ.ni.ˈkɔs\
- Meurtrier.
- φονική επίθεση, φονικό όπλο
Grec ancien
Étymologie
Nom commun
φονικός, phonikós *\Prononciation ?\ masculin
- Meurtrier.
- Sanguinaire.
- Exemple d’utilisation manquant. (Ajouter)
Références
- « φονικός », dans Henry Liddell, Robert Scott, An Intermediate Greek–English Lexicon, Harper & Brothers, New York, 1889 → consulter cet ouvrage