λουτήρ
Grec ancien
Étymologie
- Du verbe λούω, loúô (« baigner »).
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel | Duel | |||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Nominatif | ὁ | λουτήρ | οἱ | λουτῆρες | τὼ | λουτῆρε |
| Vocatif | λουτήρ | λουτῆρες | λουτῆρε | |||
| Accusatif | τὸν | λουτῆρα | τοὺς | λουτῆρας | τὼ | λουτῆρε |
| Génitif | τοῦ | λουτῆρος | τῶν | λουτήρων | τοῖν | λουτήροιν |
| Datif | τῷ | λουτῆρι | τοῖς | λουτῆρσι(ν) | τοῖν | λουτήροιν |
λουτήρ, loutếr *\loː.ˈtɛːr\ masculin
Dérivés dans d’autres langues
- Grec : λουτήρας
Références
- Anatole Bailly, Abrégé du dictionnaire grec-français, Hachette, 1901
- Alphonse Dain, Jules-Albert de Foucault, Pierre Poulain, Grammaire grecque Éloi-Jules Ragon, éditions Jean de Gigord, Paris, 1952