Κλωθώ
Grec ancien
Étymologie
- De κλώθω, klṓthō (« filer »).
Nom propre
| Cas | Singulier | |
|---|---|---|
| Nominatif | ἡ | Κλωθώ |
| Vocatif | Κλωθοῖ | |
| Accusatif | τὴν | Κλωθώ |
| Génitif | τῆς | Κλωθοῦς |
| Datif | τῇ | Κλωθοῖ |
Κλωθώ, Klōthṓ féminin singulier
Dérivés dans d’autres langues
- Latin : Clotho
Prononciation
- *\klɔː.tʰɔ̌ː\ (Attique (Ve siècle av. J.-C.))
- *\kloˈtʰo\ (Koinè, Égypte (Ier siècle))
- *\kloˈθo\ (Koinè (IVe siècle))
- *\kloˈθo\ (Byzance (Xe siècle))
- *\kloˈθo\ (Constantinople (XVe siècle))
Références
- Anatole Bailly, Abrégé du dictionnaire grec-français, Hachette, 1901