yhteinen
Étymologie
- Dérivé du préfixe yhte- (« un »), avec le suffixe -inen.
Adjectif
Déclinaison
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | yhteinen | yhteiset |
| Génitif | yhteisen | yhteisten yhteisien |
| Partitif | yhteistä | yhteisiä |
| Accusatif | yhteinen [1] yhteisen [2] |
yhteiset |
| Inessif | yhteisessä | yhteisissä |
| Illatif | yhteiseen | yhteisiin |
| Élatif | yhteisestä | yhteisistä |
| Adessif | yhteisellä | yhteisillä |
| Allatif | yhteiselle | yhteisille |
| Ablatif | yhteiseltä | yhteisiltä |
| Essif | yhteisenä | yhteisinä |
| Translatif | yhteiseksi | yhteisiksi |
| Abessif | yhteisettä | yhteisittä |
| Instructif | — | yhteisin |
| Comitatif | — | yhteisine- [3] |
|
Notes [1] [2] [3]
| ||
| Avec suffixes possessifs |
Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| 1re personne | yhteiseni | yhteisemme |
| 2e personne | yhteisesi | yhteisenne |
| 3e personne | yhteisensä | |
| Nature | Forme |
|---|---|
| Positif | yhteinen |
| Comparatif | yhteisempi |
| Superlatif | yhteisin |
yhteinen \ˈyhteinen\
- Commun.
Meillä on yhteinen asunto.
- Nous avons un appartement en commun.
Forme d’adjectif
yhteinen \ˈyhteinen\
- Accusatif II singulier de yhteinen.