yezhoniour

Étymologie

(1931)[1] Dérivé de yezh langue »), avec le suffixe -oniour.

Nom commun

Singulier Pluriel 1 Pluriel 2
yezhoniour yezhoniourien yezhoniourion

yezhoniour \je.zɔ̃ˈniː.ur\ masculin (pour une femme, on dit : yezhoniourez)

  1. (Linguistique) Linguiste.
    • Ur yezhoniour German, an Ao. Forster, a gav din, en dije dizoloet e Brezhoneg un niver bennak a cʼherioù a andon Hensaoznek.  (A. Brenner, Diwar-benn an anvioù-tud normanek, in Al Liamm, no 8, mai-juin 1948, page 80)
      Un linguiste allemand, M. Forster, il me semble, aurait découvert en breton un certain nombre de mots d’origine vieil-anglais.
    • N’ eo ket, emezañ, gant ar yezhoniourien a vicher ez eo bet graet betek-hen al labour talvoudus : « ar yezhoniourien a vez peurliesañ a-enep an nevesadurioù - an nevesadurioù hag a ra koulskoude d’ ar yezhoù trec'hiñ.  (Per Denez, Notennoù-lenn, in Al Liamm, no 43, mars-avril 1954, page 62)
      Ce ne sont pas, dit-il, les linguistes professionnels qui ont fait le travail utile jusqu’à présent : « les linguistes sont souvent contre les innovations - les innovations qui rendent pourtant les langues gagnantes.
    • Unan eus yezhoniourion vras Magiaria, S. Körösi Csoma, a guitaas Skol-Uhel Nagy-Enyed, en e yalcʼh daou cʼhant skoed, da glask en India kef kozh ar yezh vagiarek, hag he mammvro.  (Kalman Gostonyi, Notennoù istorel, in Al Liamm, no 61, mars–avril 1957, page 52)
      L’un des grands linguistes de Hongrie, S. Körösi Csoma, a quitta l’Université de Nagy-Enyed, avec en poche deux cents shillings, pour rechercher en Inde l’origine ancienne de la langue magyar et sa patrie.

Synonymes

  • yezhour

Vocabulaire apparenté par le sens

Prononciation

Références

  1. François Vallée, Grand dictionnaire français-breton, Édition de l'Impression commerciale de Bretagne, Rennes, 1931-1933, 817 pages