witrumá
Étymologie
- Dérivé de witruma (« fusil d’affutage »).
Verbe
| Personne | Présent | Passé | Futur |
|---|---|---|---|
| 1re du sing. | witrumá | witrumayá | witrumatá |
| 2e du sing. | witrumal | witrumayal | witrumatal |
| 3e du sing. | witrumar | witrumayar | witrumatar |
| 1re du plur. | witrumat | witrumayat | witrumatat |
| 2e du plur. | witrumac | witrumayac | witrumatac |
| 3e du plur. | witrumad | witrumayad | witrumatad |
| 4e du plur. | witrumav | witrumayav | witrumatav |
| voir Conjugaison en kotava | |||
witrumá \witruˈma\ transitif
Prononciation
- France : écouter « witrumá [witruˈma] »
Références
- « witrumá », dans Kotapedia