wegirren
Allemand
Étymologie
Verbe
| Mode ou temps |
Personne | Forme |
|---|---|---|
| Présent | 1re du sing. | ich irre weg |
| 2e du sing. | du irrst weg | |
| 3e du sing. | er/sie/es irrt weg | |
| Prétérit | 1re du sing. | ich irrte weg |
| Subjonctif II | 1re du sing. | ich irrte weg |
| Impératif | 2e du sing. | irr(e) weg! |
| 2e du plur. | irrt weg! | |
| Participe passé | weggeirrt | |
| Auxiliaire | sein | |
| voir conjugaison allemande | ||
wegirren intransitif
- Partir (au hasard, sans savoir où on va).