waltá
Étymologie
- Dérivé de walta (« accident »).
Verbe
| Personne | Présent | Passé | Futur | 
|---|---|---|---|
| 1re du sing. | waltá | waltayá | waltatá | 
| 2e du sing. | waltal | waltayal | waltatal | 
| 3e du sing. | waltar | waltayar | waltatar | 
| 1re du plur. | waltat | waltayat | waltatat | 
| 2e du plur. | waltac | waltayac | waltatac | 
| 3e du plur. | waltad | waltayad | waltatad | 
| 4e du plur. | waltav | waltayav | waltatav | 
| voir Conjugaison en kotava | |||
- Accidenter, faire avoir un accident à.
Dérivés
Prononciation
- France : écouter « waltá [walˈta] »
Anagrammes
Références
- « waltá », dans Kotapedia