wèlle
Étymologie
- Du vieux néerlandais willon.
 
Verbe
| Présent | Prétérit | |
|---|---|---|
| iech | wèl | wèlde ou wouw | 
| diech | wèls | wèldes ou wouws | 
| heer, zie, ’t | wèl ou wèlt | wèlde ou wouw | 
| veer | wèlle | wèlde ou wouwe | 
| geer | wèlt | wèlde ou wèldet ou wouwt | 
| zie | wèlle | wèlde ou wouwe | 
| Impératif | Présent | — | 
| Singulier | wèl | — | 
| Pluriel | wèlt | — | 
| Auxiliaire | Participe présent | Participe passé | 
| höbbe | wèllend | gewèld | 
wèlle \ˈβɛlə\
Références
- Roger Weijenberg et al., wèlle sur Mestreechter Taol