vogalenn
Étymologie
Nom commun
| Singulier | Pluriel | 
|---|---|
| vogalenn | vogalennoù | 
vogalenn \vo.ˈɡɑː.lɛn\ féminin
- (Linguistique) Voyelle.
- Lakaat un ñ war-lercʼh ur vogalenn a zo diskouez e rank ar vogalenn-se bezañ distaget dre ar fri. — (Frañsez Kervella, Yezhadur Bras ar Brezhoneg, Skridoù Breizh, La Baule, 1947, page 56)- Mettre un ñ après une voyelle indique que cette voyelle doit être prononcée nasalement.
 
- A-wechoù all avat e fell d’ ar barzh tapout an hesoniezh eviti hecʼh un hag implijout a ra e sell da se ar cʼhlotennoù diabarzh ken dre vogalennoù ken dre gensonennoù. — (Youenn Olier, Prederiadennoù e sigur un nebeut skrivagnerion vrezhonek, in Al Liamm, no 35, novembre-décembre 1952, page 29)- D’autres fois cependant, le poète veut créer l’euphonie pour elle-même et il utilise pour cela les rimes internes tant par des voyelles que par des consonnes.
 
 
Dérivés
- divvogalenn
- etrevogalennek
- goudevogalennek
- hantervogalenn
- teirvogalenn
- vogalenn cʼhenoù
- vogalenn digor
- vogalenn diront
- vogalenn fri
- vogalenn hir
- vogalenn rontet
- vogalenn serr
- vogalenn staon
- vogalenn verr
- vogalennadur
- vogalennek
- vogalenniñ
Vocabulaire apparenté par le sens
Prononciation
- Nantes (France) : écouter « vogalenn [Prononciation ?] » (bon niveau)
Voir aussi
- vogalenn sur l’encyclopédie Wikipédia (en breton)
Références
- ↑ Martial Ménard, Devri : Le dictionnaire diachronique du breton, 2018 → consulter cet ouvrage
- 1 2 Jehan Lagadeuc, Catholicon, Tréguier, 1499
- ↑ Albert Deshayes, Dictionnaire étymologique du breton, Le Chasse-Marée, Douarnenez, 2003, page 759b