vertú
Étymologie
Verbe
| Personne | Présent | Passé | Futur |
|---|---|---|---|
| 1re du sing. | vertú | vertuyú | vertutú |
| 2e du sing. | vertul | vertuyul | vertutul |
| 3e du sing. | vertur | vertuyur | vertutur |
| 1re du plur. | vertut | vertuyut | vertutut |
| 2e du plur. | vertuc | vertuyuc | vertutuc |
| 3e du plur. | vertud | vertuyud | vertutud |
| 4e du plur. | vertuv | vertuyuv | vertutuv |
| voir Conjugaison en kotava | |||
vertú \vɛrˈtu\ ou \verˈtu\ intransitif
- Observer à la lettre les règles, les procédures.
Prononciation
- France : écouter « vertú [vɛrˈtu] »
Références
- « vertú », dans Kotapedia