verhandeln
Allemand
Étymologie
Verbe
| Mode ou temps |
Personne | Forme |
|---|---|---|
| Présent | 1re du sing. | ich verhandele |
| 2e du sing. | du verhandelst | |
| 3e du sing. | er/sie/es verhandelt | |
| Prétérit | 1re du sing. | ich verhandelte |
| Subjonctif II | 1re du sing. | ich verhandelte |
| Impératif | 2e du sing. | verhandele, verhandel! |
| 2e du plur. | verhandelt! | |
| Participe passé | verhandelt | |
| Auxiliaire | haben | |
| voir conjugaison allemande | ||
verhandeln \fɛɐ̯ˈhandl̩n\ (voir la conjugaison)
- Marchander, négocier.
Die Polizei verhandelt mit den Geiselnehmern, um zumindest die weiblichen Geiseln freizubekommen.
- La police négocie avec les preneurs d’otages pour obtenir au moins la libération des otages féminins.
- (Droit) Arbitrer.
Dérivés
Prononciation
- (Allemagne) : écouter « verhandeln [fɛɐ̯ˈhandl̩n] »
- Berlin : écouter « verhandeln [fɛɐ̯ˈhandl̩n] »