vantenú
Étymologie
Verbe
| Personne | Présent | Passé | Futur |
|---|---|---|---|
| 1re du sing. | vantenú | vantenuyú | vantenutú |
| 2e du sing. | vantenul | vantenuyul | vantenutul |
| 3e du sing. | vantenur | vantenuyur | vantenutur |
| 1re du plur. | vantenut | vantenuyut | vantenutut |
| 2e du plur. | vantenuc | vantenuyuc | vantenutuc |
| 3e du plur. | vantenud | vantenuyud | vantenutud |
| 4e du plur. | vantenuv | vantenuyuv | vantenutuv |
| voir Conjugaison en kotava | |||
vantenú \vantɛˈnu\ ou \vanteˈnu\ intransitif
Notes
Il s’agit d’un verbe intransitif à complément de valeur. C’est-à-dire qu’il admet un complément introduit par la préposition vas.
Dérivés
Prononciation
- France : écouter « vantenú [vantɛˈnu] »
Références
- « vantenú », dans Kotapedia