urbo
Espéranto
Étymologie
- (1887) Attesté dans Unua Libro de Louis-Lazare Zamenhof. Du latin urbs. Composé de la racine urb (« ville ») et de la finale -o (substantif).
Nom commun
| Cas | Singulier | Pluriel |
|---|---|---|
| Nominatif | urbo \ˈur.bo\ |
urboj \ˈur.boj\ |
| Accusatif | urbon \ˈur.bon\ |
urbojn \ˈur.bojn\ |
urbo \ˈur.bo\ mot-racine UV
- Ville, cité.
Mi volonte invitus vin al mia urbo, aŭ povus viziti vin en Wrocław aŭ ĉe viaj gepatroj en Legnica.
— (Ulrich Matthias, Fajron sentas mi interne)- * Je t’inviterais volontiers dans ma ville, ou je pourrais te rendre visite à Wrocław ou chez tes parents à Legnica.
Dérivés
Académique:
- antaŭurbo (composition UV de racines) : faubourg
- urbano ( composition de racines de l’ekzercaro §37) : citadin, urbain
- samurbano ( composition de racines de l’ekzercaro §37) : habitant de la même ville
Autres:
- havenurbo, ville portuaire
- ladurbo, bidonville
- urba, urbain
- urbanizado, urbanisme
- urbdomo, hôtel de ville
- urbego, grande ville, métropole, mégalopole
- urbestro, maire (d’une ville), bourgmestre
- urbeto, bourg, localité
- urbocentro, centreville
- urbodomo, mairie (pour la mairie d’une ville)
- urbomezo, milieu de la ville
- urbumi, traîner, passer du temps en ville
- ĉefurbo, capitale
- ĉirkaŭurbo, banlieue
- interurba, interurbain
Vocabulaire apparenté par le sens
Prononciation
- (Région à préciser) : écouter « urbo [ˈur.bo] »
- Pays-Bas (partie continentale) (Wijchen) : écouter « urbo [Prononciation ?] »
- États-Unis de Colombie (Cali) : écouter « urbo [Prononciation ?] »
- France (Toulouse) : écouter « urbo [Prononciation ?] »
- Montpellier (France) : écouter « urbo [Prononciation ?] » (débutant)
Anagrammes
Voir aussi
- urbo sur l’encyclopédie Wikipédia (en espéranto)
Références
Bibliographie
- E. Grosjean-Maupin, Plena Vortaro de Esperanto, SAT, Parizo, 1934 (selon Retavortaro)
- urbo sur le site Plena Ilustrita Vortaro de Esperanto (PIV)
- urbo sur le site Reta-vortaro.de (RV)
- Racine(s) ou affixe(s) "urb-", "-o" présents dans le dictionnaire des racines « Universala Vortaro » (R1 de l’Akademio de Esperanto).
Étymologie
- Du latin urbs.
Nom commun
| Singulier | Pluriel |
|---|---|
| urbo \Prononciation ?\ |
urbi \Prononciation ?\ |
urbo \ˈur.bɔ\
Anagrammes
Latin
Verbe
urbo, infinitif : urbare \Prononciation ?\ transitif (voir la conjugaison)
Note : Par convention, les verbes latins sont désignés par la 1re personne du singulier du présent de l’indicatif.
Références
- « urbo », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage