trouzus

Étymologie

Dérivé de trouz bruit »), avec le suffixe -us.

Adjectif

Nature Forme
Positif trouzus
Comparatif trouzusocʼh
Superlatif trouzusañ
Exclamatif trouzusat
Mutation Forme
Non muté trouzus
Adoucissante drouzus

trouzus \ˈtruː.zys\

  1. Bruyant.
    • An trenioù saoz zo marcʼhad-mat met kozh, trouzus, gorrek ha stroñsañ a reont diehan.  (Erwan Kervella, Un Dro-Vale in Yud, Mouladurioù Hor Yezh, 1985, page 102)
      Les trains anglais sont peu chers, mais vieux, bruyants, lents et ils cahotent sans arrêt.

Références

  • « trouzus » dans François Vallée, Grand dictionnaire français-breton, Édition de l'Impression commerciale de Bretagne, Rennes, 1931-1933, 817 pages, page 86a
  • Roparz Hemon, Nouveau dictionnaire breton français, Al Liamm, 6e édition revue et augmentée, 1978, page 819a
  • Martial Ménard, Dictionnaire français-breton, Éditions Palantines, 2012, ISBN 978-2-35678069-0, page 190b

Espéranto

Forme de verbe

Voir la conjugaison du verbe trouzi
Conditionnel trouzus

trouzus \tro.ˈu.zus\

  1. Conditionnel de trouzi.