touiñ
: touin
Étymologie
Verbe
| Mutation | Infinitif |
|---|---|
| Non muté | touiñ |
| Adoucissante | douiñ |
| Spirante | zouiñ |
touiñ \ˈtuː.ĩ\ intransitif et transitif direct (voir la conjugaison), base verbale tou-
- Jurer.
— Her lakaat da douiñ sentiñ ouzh lezennoù ar c’houarnamant, pe her c’has ganeomp d’ar prizon.
— (Lan Inizan, Emgann Kergidu 1, Éditions Al Liamm, 1977, page 180)- — Le faire jurer d’obéir aux lois du gouvernement, ou l’amener avec nous en prison.
Variantes orthographiques
- touañ