tonoticus
Latin
Étymologie
- Du grec ancien τονωτικός, tonôtikós.
Adjectif
| Cas | Singulier | Pluriel | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Masculin | Féminin | Neutre | Masculin | Féminin | Neutre | |
| Nominatif | tonoticus | tonotică | tonoticum | tonoticī | tonoticae | tonotică |
| Vocatif | tonotice | tonotică | tonoticum | tonoticī | tonoticae | tonotică |
| Accusatif | tonoticum | tonoticăm | tonoticum | tonoticōs | tonoticās | tonotică |
| Génitif | tonoticī | tonoticae | tonoticī | tonoticōrŭm | tonoticārŭm | tonoticōrŭm |
| Datif | tonoticō | tonoticae | tonoticō | tonoticīs | tonoticīs | tonoticīs |
| Ablatif | tonoticō | tonoticā | tonoticō | tonoticīs | tonoticīs | tonoticīs |
tonoticus \Prononciation ?\
Apparentés étymologiques
Références
- « tonoticus », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage