tecʼhas
Forme de verbe
| Mutation | Forme |
|---|---|
| Non muté | tecʼhas |
| Adoucissante | decʼhas |
| Mixte | tecʼhas |
tecʼhas \ˈteː.ɣas\
- Troisième personne du singulier du passé défini de l’indicatif du verbe tecʼh/tecʼhat/tecʼhel/tecʼhet/tecʼhout.
En eur lavaret « Kenavo ha nozvez vad », ar mevel a reas eur mincʼhoarz, hag a decʼhas kuit.
— (Erwan ar Moal, Pipi Gonto, Kemper, 1925, page 13)- Tout en disant « Au revoir et bonne nuit », le domestique fit un sourire, et sʼenfuit.
Eur maen a stlapas adarre er vodenn gelenn hag eur bagad labousedigou a decʼhas kuit diouti kerkent a-denn-askell.
— (Yeun ar Go, Marcʼheger ar Gergoad, Breuriez ar Brezoneg er Skoliou, 1939, page 43)- Il jeta à nouveau une pierre dans le buisson de houx et une bande de petits oiseaux s’en enfuit aussitôt à tire-d’aile.
An olifantig, spontet-holl, a decʼhas dʼan daoulamm ruz, ar frikorneg war e lercʼh.
— (Abeozen, Marvailhoù Loened, Skridoù Breizh, Brest, 1943, page 47)- Le petit éléphant, tout effrayé, s’enfuit au grand galop, suivi par le rhinocéros.
Ur saotr du war ar riblenn-straed a decʼhas kuit en ur viaoual pa voe darbet da’m zroad stekiñ outañ.
— (Roparz Hemon, Beajour ar goañv in War ribl an hent, Éditions Al Liamm, 1971, page 13)- Une tache noire sur le trottoir s’enfuit en miaulant lorsque mon pied faillit la heurter.